Echte liefde dooft niet uit wanneer een naaste het moeilijk heeft of door ziekte getroffen wordt. Integendeel, het wakkert een vuur aan waardoor je nog harder gaat vechten. Dagelijks bereiken ons verhalen van naastenliefde van patiënten en verzorgers van Damiaanactie.
Salimatou nam de zorg voor haar kleindochter op zich
“Mijn dochter Maimouna leed aan een hartaandoening,” vertelt Salimatou uit Guinee. “Toen ze daarbovenop tuberculose opliep, ging het snel bergaf met haar. We probeerden nog medische hulp te vinden, maar helaas. Maimouna stierf toen haar dochtertje Makhissa amper tien maanden oud was.” Aangezien Makhissa’s vader was overleden toen ze nog in mama’s buik zat, was het meisje nu wees.
Kort na het overlijden van haar moeder, vertoonde ook Makhissa symptomen van tbc. Salimatou haastte zich naar de Damiaanactie-verpleegpost. “Makhissa hoestte en had koorts. Ik wist meteen hoe laat het was.” Het meisje bleek eveneens besmet met tuberculose. Omdat Makhissa nog zo klein was, werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Daar zou ze vier maanden blijven. “Ik week geen seconde van haar zijde. Ik woonde samen met haar in het ziekenhuis,” gaat Salimatou verder.
Damiaanactie merkte dat de familie het moeilijk had en gaf hun melk en pampers voor Makhissa. Na een behandeling van in totaal negen maanden werd het meisje genezen verklaard. “Ik mis mijn dochter nog elke dag, maar het gaat een stuk beter met onze familie. Dankzij de goede zorgen van Damiaanactie is Makhissa genezen, duizendmaal dank daarvoor.”
Na een mislukte wanhoopsdaad vond Shezadi opnieuw liefde
Na het overlijden van haar ouders, ging de 20-jarige Shezadi uit India bij haar tante wonen. Maar toen die ontdekte dat Shezadi lepra had, sloot ze haar op. Shezadi mocht niet meer mee-eten, moest alleen in haar kamer blijven en werd verboden het huis te verlaten. “De eenzaamheid was ondraaglijk,” vertelt Shezadi. “Ik probeerde vier keer zelfmoord te plegen. Een keer at ik rattenvergif, een andere keer sprong ik van het balkon. Dat kostte mij een been.”
Na tussenkomst door haar broer en zus kwam Shezadi uiteindelijk toch in aanraking met Damiaanactie. Ze werd verzorgd in het Damiaanactie-ziekenhuis in New Delhi. Van zodra de leprabehandeling werd opgestart, bestond er geen enkel risico meer op besmetting.
Helaas beperkte Shezadi’s handicap haar bewegingsvrijheid. Daarom schonken de dokters van Damiaanactie haar een beenprothese, waarna ze weer zelfstandig leerde wandelen. “Na alles was ze voor mij gedaan hebben, beschouw ik Damiaanactie als mijn familie.” Shezadi pikte de draad weer op en vond ook de liefde. Vandaag is de Indiase vrouw gelukkig getrouwd.
Gepubliceerd op 12 februari 2024
